Entre Carballo e Tui ábrese o que os xeógrafos denominan depresión meridiana, un accidente natural que favoreceu a construción dunha serie de redes viarias ao longo de milleiros de anos, desde a prehistoria aos nosos días.

A primeira estrada da que se atoparon vestixios construírona os romanos fai 2.000 anos: é a vía XIX que comunicaba Brácara con Lucus pasando por Tui, Turoqua, Caldas e Iria. Desta necesidade de comunicar o Norte e o Sur da Gallaecia, desta vontade de control militar e económico do territorio polos romanos naceu o primeiro núcleo urbano de Pontevedra (Turoqua?) e a veterana ponte que lle daría nome á cidade.

Tamén se coñece co nome de O Mesón, que deixa en evidencia a súa vinculación coa carrilana Santiago-Tui. Trátase dun edificio de planta rectangular mandado construír polo arcebispo Sebastián Malvar y Pinto no s. XVIII que, en orixe, presentaba na súa fachada principal un porche ou cuberto apoiado sobre columnas. Posúe unhas proporcións moi coidadas dentro da sobriedade xeral do seu deseño. Un caixeado case plano serve para enmarcar as xanelas con tornachuvias, e unha cornixa moldurada percorre todo o seu perímetro, acentuando o carácter clásico do edificio.

Residencia pacega mandada construír a finais do século XVIII no lugar da Carballeira por Sebastián Malvar, fillo dunha familia de agricultores da Cancela-Salcedo que acabou sendo arcebispo de Buenos Aires e Santiago de Compostela. No conxunto monumental destaca o propio pazo, que loce forxa de Sargadelos nas balconadas, a capela,o xigantesco hórreo, o pombal, a fonte, o miradoiro ou a antiga pousada,así como os xardíns, nos que podemos atopar varias árbores senlleiras.

A Cancela é un dos barrios máis populares de Salcedo, e aquí levántanse este par de muíños, o de Arriba e o de Abaixo, que foron os primeiros da parroquia en seren recuperados.

Os gravados sitúanse nunha laxe a ras de chan que soporta os motivos, todos de repertorio xeométrico: numerosas coviñas illadas, círculos e radios concéntricos, motivos informes, liñas sinuosas, etc… un repertorio que responde a un código de comunicación oculto que somos incapaces de desentrañar.

O conxunto de gravados prehistóricos do Outeiro da Mina é unha das concentracións de arte rupestre máis valiosas do concello de Pontevedra. Está constituído por un conxunto e doce grupos, algúns parcialmente destruídos. Un deles é o coñecido como A Pedra do Fundamento, que foi publicado polo historiador Manuel Murguía en 1886. Trátase dunha laxe aplanada na que hoxe son visibles ducias de cazoletas (algunhas delas aliñadas) pero que en reproducións antigas (como a realizada por Enrique Campo en 1907) incluía tamén varios motivos circulares hoxe desaparecidos.

Por riba dos muíños do Batán localíznase os do Outeiro, un conxunto de cinco muíños coñecidos co nome de Muíño do Pé Lamoso, Muíño do Firo, Muíño do Outeiro de Arriba, Muíño do Outeiro de Abaixo e Muíño de Pereira, estes tres últimos restaurados pola veciñanza da parroquia nos últimos anos.

O castro das Croas (Birrete) é un castro moi antigo, con uns 2.500-2.700 anos de antigüidade, polo que se encadra na fase de formación da cultura castrexa. Situado en terreos da comunidade de montes a 122 m. de altura e descuberto grazas aos propios comuneiros en 1991, a súa superficie habitada é de unha hectárea aproximadamente, e está constituído por unha croa (a superficie habitada máis elevada dunha aldea prehistórica) e unha terraza concéntrica. Na croa foi escavada unha cabana circular definida por un muro de 40 cm de espesor que carece de cimentación.

O conxunto dos Muíños do Batán é un dos lugares con maior interese etnográfico de Pontevedra. Formado por tres exemplares dispostos en batería ao longo dunha pendente severa, están ancorados nun fermoso treito do Río do Batán ou Cubela, que discorre entre a AP-9 e a Ponte do Batán, baixo a que unha lenda sitúa un fabuloso tesouro encantado. Boa parte destes muíños son de varios propietarios ou herdeiros, ao punto que un deles ten ata 40 donos distintos.

Gravado rupestre situado a 80 msnm nun terreo privado, nunha ladeira con caída ao sur. Rodeada de monte de repoboación, localízase unha laxe alongada de granito fino que sobresae levemente do nivel do solo. Presenta gravados principalmente na zona SE a base de numerosas cazoletas por toda a súa superficie, illadas e agrupadas, combinacións circulares concéntricas así como outros trazos atípicos (riscos paralelos, cruciformes, etc…).

A escola de música de Salcedo ocupa o local que levantou a Sociedade de Agricultores no ano 1912. A principios do século pasado o rural de Galicia viviu un auténtico espertar grazas ao labor das sociedades agrarias, que traballaron pola modernización do campo e en favor das persoas que o traballaban.

Templo de estilo neoclásico que presenta planta de cruz latina, co cruceiro máis alto que a nave e de grandes dimensións, as súa naves interiores están cubertas con bóvedas de canón de pedras de cantería.

Tamén coñecido como Monte De la Sota, Matalobos é a cimeira que constitúe a parte máis elevada dun contorno montañoso que domina os vales dos ríos Tomeza e Louriñáns.

A superficie atópase moi alterada por actuacións diversas, principalmente pola explotación das canteiras, o que provocou unha ampla remoción de terras, ao que hai que sumar unha intensa repoboación forestal.

Pequena capela de estilo barroco moi coñecida pola súa popular romaría o día do patrón.

É de planta rectangular, cunha longa cabeceira máis estreita e baixa cá nave. Cóbrense con bóvedas de canón que se apoian en contrafortes laterais visibles desde o exterior.

A fachada principal remata nun piñón mixtilíneo moldurado. No tramo recto central deste piñón levántase unha pequena espadana dun único oco en arco de medio punto, rematada en cruz central flanqueada por dous pináculos.